“Die eerste paniek bij mensen reduceren, dat vind ik het meest waardevol”
Mariska Thiemann werkt sinds een jaar als verpleegkundig centralist op de meldkamer van de Ambulancezorg Limburg. Ze verbaast zich over de onbekendheid van haar vak en vertelt graag wat meer over haar werk.
Mariska zit er relaxed bij deze ochtend. Ze heeft haar kinderen net weggebracht en geniet thuis nog even van de rust, voor haar nachtdienst bij de meldkamer waar ze nu bijna een jaar werkt. Ze vertelt: “Ik werk al jaren als verpleegkundige. Voor mijn werk bij de meldkamer heb ik ruim 10 jaar in de geboortezorg gewerkt, in de kraam- en verloskamers in het ziekenhuis. Ik vond mijn werk nog steeds heel leuk, maar het voelde alsof ik mijn plekje in het ziekenhuis kwijt was. Ik kwam de vacature tegen voor verpleegkundig centralist en dat sprak me meteen aan. Ik kan niet precies vertellen wat het was, maar ik dacht: “hier moet ik op reageren!”. Ik heb er geen moment spijt van gehad.
Als verpleegkundig centralist weet je nooit hoe je dienst eruit gaat zien. Je weet pas wat er achter een melding zit, als je de telefoon opneemt. Voor mij was de grootste verandering dat je moet luisteren. En op dat luisteren moet je handelen. Tijdens een melding ben je steeds bezig met ‘wat zou het kunnen zijn en wat is er dan nodig’, in plaats van, bijvoorbeeld op het ziekenhuis, ‘dit is er aan de hand en dat gaan we doen’. Daar moest ik in het begin best aan wennen. Fysiek is het werk rustiger, maar het snelle schakelen vraagt geestelijk wat meer van je, zeker als je er net werkt.
Als centralist moet je in ieder geval verpleegkundige zijn met een klinische achtergrond. Verder heb ik een opleiding voor verpleegkundig centralist gevolgd. Dat is werken en leren tegelijk. De opleiding behelst in totaal 20 lesdagen, het ligt er een beetje aan wanneer je start hoe lang je erover doet. Ik startte in januari en in juli, net voor mijn vakantie, had ik de opleiding afgerond.
Het werk op de meldkamer is eigenlijk in tweeën verdeeld: je hebt de aanname en de uitgifte. De aanname vind ik heel leuk, omdat je de mensen echt kunt helpen in bepaalde situaties, bij een reanimatie bijvoorbeeld. Of een oudere dame die gewoon heel erg bang is omdat ze pijn op de borst heeft. De uitgifte vind ik soms wel spannend. Als het dan erg druk en onrustig is, dan is het soms wel even puzzelen welke ambulance er het snelst kan zijn. Maar gelukkig zijn er altijd collega’s waar je mee kunt overleggen. En als ik na een dienst toch een beetje gaar ben, dan zet ik de ramen van mijn auto open, ik laat de muziek uit en ik zorg dat ik even helemaal tot rust kom!
Mensen denken vaak dat het de hele tijd stress en acuut en nood is op de meldkamer, maar dat is ook niet zo. Natuurlijk zijn er spannende meldingen. Als ik een incident op een snelweg heb aangenomen en je ziet dat naderhand in de media terugkomen, dan denk je wel ‘wat vet dat ik daar een bijdrage aan heb geleverd’. Dat zijn gewoon spannende meldingen en zeker als het goed gaat is dat wel heel fijn. Maar ik krijg ook een fijn gevoel als een ouder iemand belt die bang is en dat ik die kan begeleiden tot mijn collega’s van de ambulance er zijn. Of een ouder die belt omdat zijn of haar kind ziek is en dat je die eerste paniek die er is kunt reduceren, door gewoon die mensen het gevoel te geven dat je er voor hen bent. Dat vind ik echt heel waardevol.
We werken op de meldkamer in een leuk en divers team. Je moet wel stevig in je schoenen staan. Dat leer je ook in het werk hier. Ik werk nu ook regelmatig met mannen, dat was op het ziekenhuis helemaal niet het geval. Ik kan je vertellen, die gesprekken in een dienst met voornamelijk mannen zijn heel anders dan met alleen maar vrouwen hahaha. Maar dat maakt het ook wel heel leuk. Het is gewoon echt een team. Iedereen bij ons heeft dat proces doorlopen en dat schept een band. Het is ook een heel open team, je weet waar je aan toe bent. Je bent op cruciale momenten met elkaar aan het werk. En natuurlijk, in het heetst van de strijd wordt er ook weleens wat geroepen naar elkaar, maar daar komen we naderhand altijd op terug. Ergernissen laten we niet sudderen, want de volgende melding komt er al aan en je hebt elkaar nodig. We werken op de meldkamer nauw samen met politie en brandweer. Soms zetten wij ze ook meteen in bij meldingen zodat collega`s van de rijdende dienst veilig hun werk kunnen doen of bijvoorbeeld tilassistentie krijgen. Iedere zondag is het loempiadag op de meldkamer, dit wordt door politie of brandweer geregeld. En wat ik ook heel fijn vind is dat ik van die ellenlange overdracht uit het ziekenhuis af ben. Als mijn dienst er nu op zit, ben ik ook meteen klaar.
Ik vind het jammer dat het werk op de meldkamer een onderbelichte tak van het verpleegkundig werk is. Er is een enorme drempel om op de meldkamer te komen werken, terwijl het zo leuk en zo afwisselend is. Geen dag is hetzelfde! Het korte contact met mensen, het gevoel dat je op dat moment echt iets bijdraagt. Ik zou aan iedereen die twijfelt willen zeggen: neem contact met ons op, kom eens meedraaien. Dan zie je vanzelf of het bij je past!”
