Ervaringen vanuit de meldkamer en ambulance

Het is zaterdagmiddag, de lentezon laat zich zien en ook op de meldkamer is de energie die dit goede weer met zich meebrengt te voelen. De telefoon gaat en ik ben aan de beurt om op te nemen. “Meldkamer ambulance, vanuit welke plaats belt u?” Ik krijg een man aan de telefoon, hij is hevig in paniek. “Ik heb nú een ambulance nodig”, schreeuwt hij.

“Meldkamer ambulancedienst, vanuit welke plaats belt u?” “Ik bel vanaf de bosrand in Bunde, ik ben aan het wandelen met een vriendin en we zien hier een jonge man op de grond liggen!” Ik krijg een locatie door met het openen van de melding, daardoor kan ik zien waar de melder is. Ik check de exacte plek en ga door met mijn triage. “Is hij nog wakker?”, vraag ik snel. “Nee” is het antwoord. Snel zet ik de melding door naar mijn collega van de uitgifte die direct al een ambulance op pad stuurt.

Plop, er komt een spoedrit A1 in mijn scherm. Ik kijk even vluchtig wat voor soort melding het is: iemand is gevallen en zou met zijn oog op een spijker in de muur zijn gevallen en die zou in het oog steken. Heel bizar, zo’n melding heb ik nog nooit gehad! Ik stuur snel de ambulance en de brandweer die kant uit. Ja, ook de brandweer. Ik heb geen idee hoe die patiënt vast hangt met zijn oog in de spijker. De brandweer kan bijvoorbeeld iets doorslijpen als het nodig is. Je weet maar nooit.